Gistermiddag zat ik op een bankje buiten een restaurantje te wachten op een lieve vriendin met wie ik een eet-afspraak had. Een man met een ruwharig teckeltje komt naast me zitten en begint een praatje. Hij vertelt dat hij nu in deze tijd meer behoefte heeft aan sociale contacten, dat hij zich enigszins eenzaam voelt en ik merk dat ik open sta voor zijn verhaal. Hij werkt in de wooninrichtingsbranche, en is naar mijn schatting achterin de vijftig. Hij woont samen met zijn tweede partner, zijn eerste partner is hij plotseling verloren aan een hartaanval, wat heel verdrietig was, maar zijn ervaring met het langdurige ziekteproces en de aftakeling van zijn vader had hem meer verdriet bezorgd. Hij vervolgt zijn verhaal….zijn huidige partner is ook een partner verloren, door zelfdoding. Door die gebeurtenis heeft zijn partner jarenlang een trauma meegedragen. Het raakt me, dit gesprek, het hardop uitspreken dat ik ook een partner ben verloren aan zelfdoding, het voelen van zijn eenzaamheid en de herkenning bij mezelf. Ik voel aan mijn lichaam dat het onrustig wordt.. ik kan hem vertellen dat het inderdaad een hele zware en heftige periode was na het overlijden van mijn partner.
Mijn vriendin kwam op dat moment aangewandeld, dus we namen afscheid en ik bedankte hem voor het dierbare gesprek, maar het liet me niet echt los.
Wat me raakte in zijn verhaal was dat hij mij zijn woorden gaf aan het gevoel van eenzaamheid. Hij wilde zijn verhaal met mij delen omdat hij mij herkende op dat bankje. Dat was pure intuïtie. Herkenning in eenzaamheid en verlies. Hoe bijzonder mooi…. En hij kon er blijkbaar ook gewoon het juiste woord voor vinden: eenzaamheid. Een samenheid. Samen eenzaam zijn.
Wil je je verhaal met me delen? Maak dan een vrijblijvende afspraak, op de homepagina van mijn website kan je mijn kennismakingsvideo bekijken..
Lieve groet, Iris
