De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen… er is hard gewerkt… gewerkt aan een nieuwe toekomst. Letterlijk gebouwd, steen voor steen. En er is enorm veel geruimd. Oude pijnen. Ik heb ze allemaal vast gehad. Stuk voor stuk. Dienen ze me nog, of gooi ik ze met alle liefde de deur uit. Zo ben ik aan het inpakken gegaan. Doos voor doos gevuld met herinneringen.
Het is een heel intensief proces geweest. Er zijn heel wat traantjes bij gelaten en nog steeds met regelmaat. Ik ben een gelukkig mens, ik kom op het prachtigste plekje te wonen wat ik me maar kan wensen. En daarvoor mag ik het oude plekje laten gaan en er afscheid van nemen. Alweer een afscheid. Afscheid nemen is pijnlijk.
Donderdag is het zover, dan staat de verhuiswagen voor de deur en staan ’s avonds al mijn dierbare spullen onder mijn mooie nieuwe dak. Ik kijk er naar uit. Een nieuwe toekomst… ik mag het oude laten gaan.
