Je kent het misschien wel… het komt opzetten op momenten wanneer je het zeker niet kan en wil gebruiken, je hangt er al dagenlang tegen aan te hikken, is het er bijna dan zakt het soms ook meteen weg bij afleiding. ‘With or without you’ helpt een beetje maar het lukt net niet voldoende om los te laten want zo dadelijk komen de kinderen thuis, het blijft in je lijf zitten…, eigenlijk bovenop je middenrif, vlakbij je hart… Die enorme huilbui die daar vastzit.
Pfff, wegzuchten lukt maar heel even tot het gevoel terugkomt met een boemerangeffect.
Met dit gevoel loop ik al weer even rond.
Eigenlijk sinds november zijn intrede heeft gedaan. Het is gestart rond Allerzielen, gevolgd door de Internationale dag voor de nabestaanden na zelfdoding en de Lichtjesavond op de natuurbegraafplaats met als komende grote “finale” de sterfdag van mijn overleden partner op 5 december. Het voelt zwaar. Ik denk dat het wel mijn rouwmaanden ga noemen. Mijn ervaring is dat dat zware gevoel blijft knagen tot het 1 januari is… wanneer er ruimte is voor een nieuw jaar met weer een nieuwe start en helder licht. Daar haal ik dan veel energie uit.
Toch voelt het wel goed zo en heb ik me overgegeven aan deze periode van rouw. Het voelt oké om nu toe te geven aan de verdrietigheid, het gemis en de zwaarte om het te dragen. Ik heb mijn agenda wat leger gemaakt en ik ga elke dag een wandeling maken. Ik steek fijne kaarsen aan en praat meer over mijn herinneringen met lieve mensen om me heen. En ik bezoek een keer vaker dan normaal de mooie natuurbegraafplaats. Tijd en ruimte is wat ik mezelf geef en dat voelt wel goed. Ik weet dat ik me namelijk ook weer beter ga voelen.
Vandaag maar ‘gewoon’ even stilstaan… en hopelijk komt die huilbui dan toch vanzelf.
