Vaak, echt heel vaak, ben ik heel positief en zie ik het leven zonnig in. Maar af en toe laat het leven zich van zijn andere kant zien. Zo nu ook voor mij in deze periode van het jaar.
Sinterklaas is weer in het land. Wat natuurlijk een hele gezellige en fijne tijd is. Alle blije gespannen kindergezichtjes en de vrolijke muziek van de fanfare die de Sint en zijn Pieten binnenhaalt. Flitsen van herinneringen vliegen voorbij. Ik wist niet dat er zoveel kado’s verstopt konden worden in de meterkast… van een blije herinnering ineens naar de schok van verlies. In een flits van een seconde. Het overvalt me zo acuut.
Twee jaar geleden is het alweer, of misschien pas. Het voelt nu zo ‘pas’, terwijl het op andere tijden van het jaar zo ‘alweer’ kan aanvoelen. Ik weet ook dat deze rauwe pijn weer gaat afnemen, net zoals Sint ook weer uit Nederland vertrekt. Maar voor nu is het er, zoals het er is en voelt het een beetje oké dat het er is. Rouwen is keihard maar heeft een megabelangrijke taak voor mij in leren omgaan met mijn verlies. Het liedje speelt op de radio ‘It’s the most wonderful time of the year’…. ik weet nu dat dit echt niet voor alle mensen geldt, ik zou willen dat het wel zo was.
