Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn 100-jarige oma. Drieëntwintig dagen geleden vierden we haar verjaardag nog. Ze heeft maar liefst een hele eeuw geleefd.
Herinneringen passeren mijn gedachten de hele week al. Herinneringen aan hoe ik vroeger in haar keuken zat en samen met mijn zusje in de vroege ochtend snoepjes uit haar kelderkast pikte, die vervolgens gemberbollen bleken te zijn. Het heeft 30 jaar geduurd voordat ik gember weer kon waarderen.
Mijn oma was een krachtige vrouw met haar eigen mening. Daarnaast was ze heel zelfstandig en zelfredzaam, tot aan haar laatste dag toe. Herinneringen aan het overlijden van mijn eigen partner. Het doorkruist elkaar een beetje, en maakt me verdrietig maar ook dankbaar. Dankbaar dat mijn oma een fijn en rijk leven heeft gekend. Dankbaar dat ze nu bij Sander is. Mijn oma vond het de laatste jaren niet eerlijk dat anderen voor hun beurt gingen. Maar aan een pijnlijke knie alleen, ga je niet dood, zei ze dan..
En toen werd het stil. Na 100 jaar en 23 dagen.
Dankjewel oma, ik heb veel over veerkracht en dankbaarheid van u geleerd. Een veilige reis en tot over 53 jaar…
Dikke kus van je kleindochter!
